Een Levensritueel? Wat is dat?
Ieder leven is uniek en ieder mens een volkomen eigen mens met een volledig eigen geschiedenis.
Je wordt geboren, groeit op en maakt schitterende dingen mee in je leven. En je komt minder fijne, zelfs pijnlijke gebeurtenissen tegen op je levenspad.
Je leert je levenslessen. Of niet. Of steeds een beetje meer. En dan… komt het einde in zicht.
Misschien omdat je een progressieve ziekte hebt, uitbehandeld, heel oud of levensmoe.
En dan?
Wacht je tot het einde komt? Wachten je geliefden tot het zover is? Misschien met angst en beven?
Of wil je met elkaar nog eenmaal de verbinding vieren?
Dat kan met een ritueel samenzijn in de vorm van een ceremonie bij leven waarbij dankbaarheid, erkenning en vreugde voorop staan.
Waar ook nog onuitgesproken woorden gezegd kunnen worden, ongemak geheeld kan worden en de verbinding gevierd.
Een moment dat helemaal voor jou en voor jullie is.
Op maat ontworpen met voorwerpen, symbolen en gedichten en andere teksten die passen bij dat moment. En jouw leven.
Of je wilt een levensritueel om een ingrijpende gebeurtenis in je leven af te ronden.
Hieronder vind je verschillende voorbeelden:
Het zijn verhalen en foto’s van echt uitgevoerde rituelen.
De namen zijn veranderd en de foto’s zijn wat neutraal genomen om de privacy te waarborgen. Omdat Ik het echte ritueel niet altijd wil verstoren door foto’s te maken, leg ik meestal na afloop in mijn woonkamer of in de tuin de opstelling neer.
Voorbeeld van een labyrint
dat bij een ritueel gebruikt kan worden.
Oudjaarsritueel
Zo’n 30 ouderen ronden met elkaar het jaar af met een ritueel.
Welk verdriet, gemis of welke pijn wil door jou erkend en genoemd worden?
Noteer het maar op het briefje. Oh er zijn er nog meer?
Noteer ze allemaal maar op de witte strookjes. Vers verlies, oud zeer, vervaagd verdriet, een pijnlijke herinnering.
Noteer ze maar. En als je wilt, lees je je tekst voor.
Dan plaatsen we de briefjes met hun kaarsjes in de boom.
De meesten in stilte, een enkele wordt hardop voorgelezen
Alle pijn, verdriet, gemis mag genoemd en gezien worden. Aan het licht gebracht.
We worden er stil van… en ook een beetje verdrietig en onrustig.
Met zachte muziek maken we de beweging naar dankbaarheid.
Waar ben je dankbaar voor, wat vervult je met vreugde?
Noteer maar op het rode strookje briefje. Oh er zijn er nog meer? Noteer ze allemaal maar.
Dankbaarheid voor het mooie, het goede, het warme, het ontroerende, het onverwachte.
Noteer het maar. Dan leggen we de strookjes met hun kaarsjes in een grote kring rondom de boom.
Onze dankbaarheid omarmt het verdriet, de pijn en het gemis.
Tenslotte verlichten we de boom met een slinger van groene takken met kerstlampjes.
We zijn er alweer stil van. En ontroerd.
Tenslotte nemen we de kaarsjes met onze teksten mee naar huis als herinnering.
En thuis kunnen we ze branden.
Sascha
Sascha is geopereerd aan een heftige tumor en heeft daarna bestralingen en andere behandelingen gekregen.
Ze heeft die periode als zeer ingrijpend en ontwrichtend ervaren.
Als markering van deze periode en om de behandelingen af te sluiten heeft ze me gevraagd samen met haar een overgangsritueel te doen.
Ze heeft betekenisvolle voorwerpen en een aantal foto’s meegenomen ter ondersteuning.
Nadat ze een deel van haar levensweg gelopen heeft, staat ze stil bij het grote struikelblok in haar leven.
Pas als ze daar voldoende op heeft teruggekeken en vooral de ervaring weer gevoeld, kan ze verder met haar leven.
Ze eindigt door op een krukje haar toekomstverlangens over het strand uit te roepen. Tot haar grote verbazing rollen er uit haar mond zomaar opeens toekomstwensen die ze zich hiervoor niet zo bewust was.
Voor nu richt ze zich eerst op haar herstel, maar de basis voor een nieuwe start is gelegd.
En daarna zal ze haar eigen verhaal delen op deze site, maar dat heeft geen haast
——————————
Hier volgt de reactie (review) van Sasha met de inleiding: Ik heb lang niet zo creatief met m’n pen kunnen zijn. Vandaag rolde het stukje er ineens uit.
Voor op je site…
Na een heftige levensgebeurtenissen had ik behoefte aan een transitieritueel. Terug in de tijd en die als het ware even stil zetten bij die gebeurtenis en de krater die erdoor werd geslagen op mijn levenspad. Erbij bewust stilstaan en zo waarde en betekenis en toe te kennen.
Want crises… kraters… hebben betekenis…en transformeren…altijd, daar ben ik van overtuigd.
Ik heb Mieke gevraagd mij te begeleiden bij het vormgeven en uitvoeren van dat ritueel.
Vooraf stelde ze tal van vragen o.a. over welke behoefte middels mijn verlangen (het ritueel) vervuld diende te worden… en ook over hoe het vorm te geven. Verder gaf ze me een paar overwegingen mee voor tot het rituele moment.
Op die dag hebben we een fijne plek in de natuur gezocht; met haar begeleiding heb ik daar stil gestaan bij wat een krater sloeg op mijn levenspad.
Het trauma opnieuw doorvoeld, de gebeurtenis in zijn voorkomen ten volle erkend. Symbolisch heb ik er op die plek dingen van achtergelaten en zeker ook dingen van meegenomen, liep aldaar, ook symbolisch, mijn levensweg verder voorbij de krater richting hier-en-nu en toekomst.
Ennuh…lag het nou aan mij, of voelde ik me dat laatste stukje lichter en vrijer…?
Mieke was bij dit alles met haar hele wezen: puur, liefdevol, steunend, zwijgend of juist hardop interveniërend, met suggesties, met de zachte roep van haar trom en andere muziek.
Gehuild dat zeker… en ook keihard gelachen!!
Het was een dag met een gouden randje… op momenten voor mij diep spiritueel… wel haast magisch: zo heb ik daar uiteindelijk een deel van mijn diepste zijn hervonden en luidkeels erkend.
Het moest er uit, het is er uit… en het klopt… nog steeds.
Sasha
Anton
Anton heeft een diagnose van een heftige progressieve ziekte gekregen.
Samen met zijn vrouw vraagt hij om een ritueel om deze ingrijpende levensgebeurtenis te markeren.
En ook om de emoties die dit bericht oproepen te doorvoelen en om in verbinding met elkaar te verdiepen met het oog op de nieuwe levenssituatie.
Op dit pad, omringd door de energie van het beeld van een engel en engelenkaarsen, ligt een enorme steen, die de uitslag symboliseert.
Samen staan ze stil bij dit moment. Als de tranen gedroogd zijn, nemen ze samen de steen mee op hun verdere pad.
En omdat ook deze periode zijn mooie kanten kan hebben, poetsen ze samen de steen met gouden crème tot hij glimt.
Anton vertelt een paar weken later: ‘De waarde van het ritueel is dat we samen bewust hebben stilgestaan bij de gevolgen van die schokkende uitslag. Het raakt mijn vrouw net zo hard als mij. We hebben samen de stap gezet om deze nieuwe levensfase in te gaan. Of misschien moet ik zeggen aan te gaan, want zo voelt het wel, dat we het aangaan.’
Dieuwertje
Voor Dieuwertje mocht ik een feestelijk dankritueel uitvoeren omdat ze zich weer echt gelukkig voelt. En durft te voelen. Ze heeft een dieptrieste tijd achter de rug. Nadat zij verteld had dat hun huwelijk over was, heeft haar man een eind aan zijn leven gemaakt.
Daarna volgde een periode waarin alle emoties over elkaar heen buitelden en de buitenwereld van alles van haar vond. Dit heeft haar flink onderuit gehaald. Met hulp van anderen is ze die tijd uiteindelijk goed doorgekomen. En met dit ritueel wil ze die periode afsluiten.
Ze heeft weer vertrouwen in zichzelf, durft te genieten van haar nieuwe liefde en straalt dat ook uit. Tijdens het ritueel, dat met zwanenveren ondersteund werd, heeft ze met tegenzin nog een keer naar dat verleden gekeken en de pijn doorvoelt.
Daarna heeft ze zich met vreugde teruggedraaid naar het leven van nu. Ze heeft haar stevige basis weer gevoeld en de energie van de aarde door zich heen laten stromen. Een gelukkig mens, met een geheeld litteken.
