Voor spirituele Mieke is de dood geen einde:
‘Het echte leven speelt zich af aan gene zijde’

Hieronder staat dezelfde tekst als hierboven in de krant, maar dan als ‘platte tekst’

ZICHT OP DE DOOD

Alles is met alles verbonden en alles heeft een eigen energie. Mensen, maar ook dieren, bomen, stenen, bergen en rivieren. Dat is het uitgangspunt van sjamanisme, het gedachtengoed – geen religie – waarop Mieke de Bruin (66) haar werk als spiritueel stervensbegeleider baseert.
”Neem deze edelsteen”, vertelt De Bruin terwijl ze een rozenkwarts in haar beide handen houdt. “De rozenkwarts staat voor liefde. Ik kan me verbinden met de liefdesenergie van deze steen en de energie doorgeven aan jou. Hoe ik dat doe? Ja, dat ik kan niet omschrijven, het is er. Ik doe aan energetische zielenzorg, dat kan ik niet tastbaar maken, maar het is wel effectief.”

Als spiritueel stervensbegeleider begeleidt ze mensen, als het einde van hun leven in zicht is, bij het afronden van hun leven. Door te kijken naar wat ze hebben geleerd in hun leven, wat het leven heeft gebracht en of er nog losse eindjes zijn. “We kijken naar wat jouw ziel nodig heeft zodat je in overgave en rust naar gene zijde kan gaan. We hechten losse draadjes af en ronde onopgeloste zaken af.”

Gesprek uit de weg
Zoals de dame van dik in de negentig die thuiskwam uit het ziekenhuis, om te sterven. Haar vriendinnen kwamen op bezoek, maar gingen het gesprek over de naderende dood van hun vriendin angstvallig uit de weg. “Ik voelde dat de vrouw zich hierdoor erg in de steek gelaten voelde. Ik heb toen energetisch een beschermdeken om haar heen gevisualiseerd, zodat ze de ergernis naar haar vriendinnen niet hoefde te voelen. Drie dagen later stierf ze in alle rust.”
Ze realiseert zich dat het ‘misschien een beetje zweverig klinkt’, maar volgens De Bruin is het vergelijkbaar met bidden tot een God. “Ik heb eigenlijk gebeden dat zij in rust en zonder verstoringen kon sterven.”

In haar begeleiding maakt ze vaak gebruik van rituelen. Een grote kast in haar woonkamer ligt vol met edelsteen, vogelveren, kaarsen en kralen; voorwerpen die ze gebruikt voor het vormgeven van die rituelen. Met rituelen zet je de tijd stil, legt ze uit. “Het geeft betekenis aan alle stappen die je op dat moment zet. En je kunt vormgeven aan gevoelens die soms lastig in woorden zijn uit te drukken.”

Als voorbeeld vertelt ze een fictief verhaal over ‘Piet en Annie’. Piet is ernstig ziek en zal op korte termijn sterven. “Mensen denken dat je als partners hetzelfde pad loopt. Maar dat is niet zo. Want Piet neemt afscheid van het leven, terwijl Annie afscheid neemt van het leven dat ze met Piet leefde en in de leegte vooruit kijkt. Ze doorlopen allebei een totaal ander traject.”

In de steek gelaten voelen
Soms kunnen partners elkaar daarin verliezen, vertelt ze. Want Annie is misschien wel hartstikke boos op Piet, omdat ze het gevoel heeft dat hij haar in de steek laat. Terwijl Piet zich zorgen maakt of Annie het wel redt zonder hem. Hoe moet dat straks met de financiën, die hij altijd regelde?
De spiritueel stervensbegeleider laat met twee simpele touwtjes zien hoe twee levenspaden van geliefden lange tijd parallel aan elkaar lopen, maar aan het einde van één van de levens allebei een andere richting op gaan. “Door dit zichtbaar te maken worden Piet en Annie zich bewust van hun gevoelens. Piet snapt ineens dat Annie zich in de steek gelaten voelt en Annie begrijp dat Piet zijn zorgen uit liefde voortkomen. Dit brengt ze weer dichter bij elkaar.”

Mogelijk een feest
Voor De Bruin is de dood geen einde. Ze gelooft in the circle of life. “Het sjamanisme gaat uit van re-integratie”, verspreekt ze zich. Dan lachend: “Reïncarnatie natuurlijk, maar misschien kan je dat wel zien als een soort re-integratie. Ik geloof dat het echte leven zich afspeelt aan gene zijde en dat je af en toe een uitstapje maakt naar het aardse leven om hier iets te leren dat je aan de andere kant niet kan leren. Daarna mag je weer terug naar huis.”
Die overtuiging maakt dat De Bruin niet opziet tegen de dood. “We vinden de dood verschrikkelijk, omdat we ons hier op aarde hebben verbonden aan mensen waar we afscheid van moeten nemen. Maar aan gene zijde is alles met elkaar verbonden.”

Dood gaan zou een feest kunnen zijn, denkt ze. “Als ik morgen hoor dat ik niet lang meer te leven heb, dan is dat zo. Ik gun dat iedereen de dood kan accepteren als iets wat leeft tijdens je leven. Dan hoef je er niet bang voor te zijn en kun je je er ook op voorbereiden.”

Zo weet ze al in welke jurk ze opgebaard wil worden. Ze heeft zelfs al een miniatuurversie van het turquoise-witte retrobusje waarin haar kist vervoerd moet worden. “Dit is mijn busje; toen ik het zag op een uitvaartbeurs, was ik verkocht. Iemand zei tegen mij: “Waarom wacht je tot je dood bent?” Binnenkort huurt ze het busje en rijd ze langs plekken die voor haar belangrijk zijn. “Dan hoef ik niet te wachten tot ik dood ben en maak ik die reis bewust mee.”

Ellen van Leeuwen,
Algemeen Dagblad 14 augustus 2023